کنارنگ پارس-امدن پیک ها یکی پس از دیگری-۱۸۰
بگفتم مشور اینچنین ای نوند
که اله نشیند به جای بلند
نه ان ماکیانم که افگنده بال
که را دانگانی پی پیر زال
نشیمم به کوهیست بنش نا پدید
چکادش بود همبر ماه و شید
نگه کردم ایدون بلندای کوه
کازین تیغ کنم بدگمان در ستوه
نیارد به ایدر بپرد عقاب
بسوزد پر و بال او افتاب
