پایان زندگی عباس میرزا

عباس میرزا

 

 

بعد از سر و سامان دادن اوضاع اذربایجان و شکست دادن عثمانی ها عباس میرزا در سال ۱۲۴۶ به یزد رفته حاکم یزد عبدالرضا خان را که طغیان کرده بود سرکوب کرد .سپس در سال۱۲۴۷ از راه طبس به خراسان و پس از فتح قلعه امیراباد به سوی قوچان رفت و انجا رافتح کرد.سپس سرخس رافتح و هرات را محاصره نمود اما به امر فتحعلی شاه به تهران برگشت .جنگ های هرات اغاز شده بود لذا عباس میرزا دوباره راهی خراسان شد و به پسر خود محمد میرزا پیوست و نیروها را در اطراف هرات سر و سامان داد اما خود به مشهد برگشت عباس میرزا دچار بیماری کبد و ورم کلیه شده بود که از تهران دکتر کورمیک انگلیسی برای معالجه او فرستاده شد که در بین راه فوت کرد .عباس میرزا عمدتا به زیارت حرم حضرت رضا می رفت اما از بیماری شدیدا رنج می برد .روزی به میرزا علی نقی چنین می گوید : هرگز از فرمان پدر به یکسوئی نشدم بیشتر وقت با مردم روم ،ترکیه عثمانی و روسی در دار و کوب بوده ام و هم اکنون راز دل با خداوند این خاک خواهم گفت و در این تربت پاک خواهم خفت. غم فرزندان و بازماندگان ندارم که ایشان بندگان خدایند و فرزندان شاه.

در وصیت نامه ای که در ۱۱ محرم ۱۲۴۶ ه.ق نوشته است امده: اگر اجل موعد برسد راضی به حرکت نعش خود نیستم مرا اورده به سمت شرقی منبر مصلی (صفه صفا) دفن کنند یا در زیر پله اول منبر که احتمال می رود که یک وقتی ادم با خدائی پای خود را برسر قبر من بگذارد از ان رهگذر تخفیفی در گناهانم به من برسد و در روزهای مصلی البته حاضرین فاتحه رحمتی خواهند فرستاد و همیشه از زبان مردم و رحمت دور نخواهم بود.

سرانجام در روز پنجشنبه دهم جمادی الاخر سال ۱۲۴۹ ه.ق در سن ۴۷ سالگی هنگام بازگشت از صحن مطهر دچار تهوع و استفراغ شد ساعاتی بعد،از این دنیای پر هیاهو و دیدن جنگ های متعدد با روس ها و ترک ها و دشمنان داخلی به سوی معبود شتافت. پیکرش را طبق وصیت او در قسمت ورودی حرم دفن کردند .نویسنده در دوسلدرف المان از اقای حمید حصیریان که متولد مشهد بود ( پدرشان از هتل داران هستند )،شنید که محل دفن او در حرم مطهر است. نویسنده سفری به مشهد مقدس نمود و از طریق مطالعه کتب متعدد از جمله کتاب (مشاهیر مدفون در حرم رضوی ) جلد چهارم و صحبت با چند خادم از جمله اقای دکتر حیدری که حدود ۱۰ سال امور فرهنگی استان مقدس را داشتند ،محل دفن در (دار الحفاظ) مشخص شد و یکی از خادمین اظهار داشتند : وقتی روبروی ضریح مطهر قرار می گیرید (پشت به مسجد گوهرشاد ) دست چپ بر روی دیوار ائینه کاری شده قابی نصب شده که روی ان نوشته شده (دارالحفاظ) و زیر قاب در پای دیوار روی سنگ قرنیز اسم عباس میرزا نوشته شده است .در محل ، قرنیز پای دیوار مورد تحقیق قرار گرفت که کلا بدون اسم بود و سنگ ها با رنگ دیگری به صورت سنگ جدید به نظر می رسید .یکی از خدام به نویسنده و اقای دکتر حیدری گفت که مدتی است قرنیزهائی که روی انها اسامی نوشته شده بودند برداشته شده اند اما ان خادم گفت شخصا چند سال قبل،اسم عباس میرزا را روی قرنیز دیده است .گفتند شاید به مناسبت اینکه یکصد سال از دفن گذشته که اثار قبر را بعد از یکصد سال از بین می برند و یا دلیل دیگری این کار انجام شده است که اثار از بین برود ،البته در پای دیوار روبرو قرنیزهای قدیمی نصب شده که قدمت بیش از یکصد سال دارند باقی هستند و اسامی مدفونین روی انها نیز قابل خواندن است.