اداب و رسوم مردم ساوه در ماه رمضان

سفره انداختن در ماه رمضان قدیم

نویسنده احمد نعمتی

 

ماه رمضان در قدیم (۵۰ سال پیش)با این زمان از جهاتی تفاوت بسیار داشت .وضع مالی مردم مثل امروزه نبود که مثلا در مهمانی ها این چنین سفره های رنگین بگسترانند .غذای افطار معمولا نون دستی خانگی بود که هر روز در ماه مبارک رمضان خانواده ها می پختند معمولا در اشپزخانه ها که مدبق (مطبخ)می گفتند یک تنور بزرگ بود که مخصوص پختن نان هفتگی یا دو هفته بود چون اصولا ان زمان در ساوه کسی نان از بیرون نمی خرید .در بعضی از خانه ها علاوه بر تنور بزرگ یک تنور کوچکی هم در کنار همان مطبخ قرار داشت که مخصوص پخت نان دستی در ماه مبارک رمضان بود .زن خانه دار خود موظف بود که در ماه رمضان نوعی نان تازه دایره شکل ضخیم که به گویش ساوه (نون دستی)می گفتیم با همان تنور کوچک برای افطار تهیه کند .سفره ی افطار خیلی ساده و عبارت بود از نون دستی و پنیر خیکی که هر خانواده در خانه ی خود تهیه می کرد .اگر تابستان بود که هندوانه و خیار نیز در کنار ان می گذاشتند که با چای شیرین صرف می شد و اگر ماه رمضان در زمستان بود گاهی حلوای خانگی هم در سفره می گذاشتند .خوراک و غذای گرم در افطار معمول نبود .دلیل عمده اش تنگدستی مردم بود که برایشان امکان نداشت که افطار غذای گرم داشته باشند.

غای سحری بیشتر اوقات ابگوشت بود و در سفره های افطاری که برای مهمانان اماده می کردند استثنائا غذای گرم می پختند و در کنار سفره می نهادند که بیشتر اوقات به اصطلاح محلی کفته برنجی (کوفته تبریزی)و سرگنجشکی بود که به لهجه ساوه ای (دکو) می گفتند .خانواده های کم بضاعت که تنور نداشتند در ماه رمضان هم از تنورهایهمسایگان استفاده می کردند.