مشاهیر و برجستگان و نیکوکاران ساوه

شهاب ساوجی از شاعران قصیده گو و غزل سرای ساوه ای

تاریخ ساوه

 

حاج میرزا جناب ساوجی متخلص به شهاب از شاعران قصیده گو و غزل سرای با ذوق ساوجی است که در اواخر دوره قاجار می زیسته و از اشعار وی تنها یک نسخه موجود بوده که متاسفانه مفقود شده و از اشعارش غزلیات و قصایدی در نزد مداحان ساوه موجود است .

قصیده زیر را با تغزلی زیبا و گریز به غدیر خم و مدح مولا علی (ع) گفته است:

نرخ بوسه را با جان کرد لعل جانان طی                                جان گرفتم اندر کف اوفتادم اندر پی

راه وصل جانان سخت هولناک و خون ریز است                      جان گذشته را باید تا نماید این ره طی

ان که عشق می ورزد با نگار شکر لب                                 بایدش که از هر بند ناله ایدش چون نی

عشق دوست ما را کرد از خودی خود خالی                          فارغ از شتاء و صیف غافل از بهار و دی

تیر غمزه خونین می چشانیم تا چند؟                                   بر امید وصل خود می دوانیم تا کی؟

عشق و صابری با هم آبگینه و سنگ است                           عاشقی و مستوری ،اختلاط نور و فی

ای پسر غدیر امد خیز و ساز عشرت کن                              در خم غدیر اور بهر می پرستان می

کعبه شد چو میلادش مامن عتیق امد                                 ذکر طائفش یاهو ورد زائرش یا حی

شهسوار لاهوتی شاه ملک ناسوتی                                  گر که گوشه چشمی اوفتد به من از وی

تهمتن صفت شکنم هفت خوان دوزخ را                               دیو نفس اگر نکند رخش همتم را پی

من به دوستی او می کشم ز دل هو هو                           با ولای او عصیان تا چه می کند هی هی

سربنه شهاب از شوق بوتراب را درگه                               که تراب او بالله به بود ز تاج کی

 

این غزل نیز از شهاب ساوجی است:

 

گر بدست اوردم ان طره مشک افشان را                    مو به مو شرح دهم حال شب هجران را

سیل اشک سحرم در غم دوری نگار                          داده بر باد فنا حادثه طوفان را

بنگر اشکم و بر ناقه منه محمل دوست                      ساربانا خبرت نیست مگر باران را؟

عشق عذرا مَنَشی ،طره لیلی مویی                        کرده دیوانه من بی سر و بی سامان را

سبزه خط نگار و رخ گلناری یار                                  برده از یاد مرا باغ گل و ریحان را

یار باز امد و زلفین مسلسل بر دوش                          زد به زنجیر جنون پای دل یاران را

تیر هجران به دلم ساعد سیمنش زد                         هم مگر دست وصالش کشد این پیکان را

خرمن هستی ما ز اتش محرومی سوخت                   یا رب اورد که این اتش و این حرمان را؟

به ودیعت دل و جان در تن خاکی بنهاد                       خاک کویش شوم و جان سپرم جانان را

دوزخ هجر چو بودت چه کنی نار جحیم ؟                    پیش هجران زدگان سرد نگر نیران را

بر در دوست نشینیم و بنالیم شهاب                         رحم ارد مگر این ناله و این افغان را

 

شهاب در زیارت عتبات عالیات در کربلای معلا در گذشته و قبرش در ان سرزمین مقدس است .

تیره ابوذرهای ساوه از نواده های شهاب ساوجی هستند.