میرزا حسن خان ساوجی متخلص به نامی ساوجی

میرزاحسن خان ساوجی از شاعران و نویسندگان خوش ذوق ساوه ای

تاریخ ساوه

 

میرزا حسن خان ساوجی متخلص به نامی از شاعران و نویسندگان لطیفه گوی خوش ذوقی است که در ساوه متولد شده و نیاکانش هم از این شهر بوده اند وی از فارغ التحصیلان مدرسه دارالفنون بوده و مدتی سر دبیری روزنامه حبل المتین را به عهده داشته. مرحوم احمد کاظمی(پدر همسر نگارنده این دفتر تحقیق ) خواهر زاده میرزا حسن خان نامی است.

نامی اواخر دوره قاجار به زادگاه خود بازگشت و پس از مدت کوتاهی زندگی را بدرود گفت و در امامزاده سید علی اصغر ساوه به خاک سپرده شد .از مرحوم نامی فرزندی به یادگار نمانده است.

در سال ۱۳۶۴ شمسی چند ماه پیش از درگذشت مرحوم حسین سمندر ساوجی (که شرح حالش در این دفتر خواهد امد) از ایشان خواستم تا شرح حالی از میرزا حسن خان نامی بنویسد.ان مرحوم لطف کرد و انچه راجع به ایشان می دانست برایم نوشت.

اینک عین مکتوب مرحوم سمندر را به عنوان سند و ماخذ شرح حال میرزاحسن خان نامی ساوجی در اینجا می اورم.

در هفتاد یا هشتاد سال قبل در ساوه بزرگانی از علما و فضلا و ادباء مشهور از قبیل مرحوم میرزا ابراهیم نایب الصدر متخلص به خلیل و مرحوم میرزا علیرضای حکیم متخلص به قدسی(شرح حال این مرد فاضل در همین دفتر نوشته شده است). و مرحوم حاج جناب متخلص به شهاب و مرحوم حاج میرزا مهدی قاضی و مرحوم حاج محمد ابراهیم امام جمعه و مرحوم اقا شیخ علی ناطق المله از اهالی زرند ساوه و امثالهم بودند. شخصی به نام میرزا حسن متخلص به نامی در زمره ادبا و شعرا نام برده می شد بنده ایشان را به خاطر دارم و دیده بودم انچه فعلا عرض می کنم مسموعاتم از مرحوم عبدالکریم خان کریمی معروف به حاج خان است . که مرحوم میرزا حسن خان نامی از دوستان ایشان و اغلب بلکه اکثر در منزل مرحوم حاج خان کریمی و مصاحب ایشان بوده مرحوم حاج خان درباره معلومات و خصوصیات ادبی ایشان اینطور اظهار می کرد که ایشان از فارغ التحصیلان مدرسه دارالفنون بوده پس از انجام تحصیلاتش در زمره روشنفکران طهران و مدتی هم سردبیر روزنامه حبل النتین و نوشتن سر مقالات روزنامه مزبور را به عهده داشته. روزی هم ضمن صحبت شعر و اسامی شعرا مرحوم کریمی دفترچه ای ارئه داد که اشعار مرحوم نامی به خط خودش در ان نوشته بود.و انچه به نظر دارم شاید متجاوز از دویست بیت شعر که اغلب مولودی ها بود در ان دفترچه نوشته شده بود و چون اغلب در ان مجلس (یعنی منزل مرحوم حاج خان کریمی)از دیوان شعر استفاده می شد وقتی بزرگترها نبودند خواندن کتب از ان قبیل به عهده کوچکترها که بنده بودم محول بود لذا بنده ان دفترچه را تماما خوانده بودم و در حال حاضر که بعضی از ان اشعار از خاطرم می گذرد استنباط می کنم که روشنفکری در مورد ایشان بی مناسبت نبوده چون بطن گفتارش حکایت از اینده ای این چنین داشته ولی متاسفانه همین طور که دیوان اشعار اکثر اُدبای ساوه مثل دیوان مرحوم اقا میرزا ابراهیم نایب الصدر به علت عدم مراقبت بازماندگانش از بین رفت دیوان اشعار ان مرحوم هم پس از فوت مرحوم حاج خان کریمی در دسترس نیست