وضعیت داروغه ها در زمان قدیم در ساوه

وضعیت استخر شنا در ساوه در حدود ۴۰ سال پیش

 

نسل قدیم ساوه همه با نام داروغه اشنایند . داروغه لفظی است ترکی که در فرهنگ ها به معانی : نگهبان خانه یا اداره ،محافظ قریه یا شهر ،بزرگتر هر صنف و دسته ،کدخدای ده، همه اینها امده است .ولی در گویش ساوه به معنی حوض بزرگی است .از اثار و بقایای اب انبارهای قرون گذشته که در کوره های اجر پزی از ان برای منبع ذخیره اب استفاده می کردند .در گذشته دور شهر ساوه در قسمت جنوب امروزی شهر واقع بوده و اب انبارهای عمومی بزرگی داشته بعدها که شهر از سمت شمال گسترش پیدا کرد و محله های قدیمی خراب شد اب انبارهایش هم به مرور زمان از میان رفت .فقط منبع های انها باقی ماند قرن ها بعد از ان اجرپزان امدند و در کنار این منابع کوره های اجر پزی ساختند و این داروغه ها را هر یکی دو ماه یک بار از اب رودخانه مزلقان پر می کردند و در خشت مالی و دیگر کارهای اجر پزی استفاده می کردند تا اینکه بهداشت و شهرداری در چهل سال پیش اجرپزان را وادار کردند که کوره ها را به خارج از شهر در شش هفت کیلومتری جنوب شهر نزدیک تپه اسیا باد یعنی به محل کنونی انتقال دادند .علت انتقال این کوره ها به خارج شهر این بود چون کوره ها با هیزم و در اخر با نفت سیاه می سوخت دود سیاه غلیظ و بدبویی تولید می کرد و هوای شهر را الوده می کرد و شامه مردم را ازار می داد.

با انتقال این کوره ها به بیرون شهر این داروغه ها نیز خالی از اب ماند و از خاصیت افتاد و به تدریج خاک و شن و مواد دیگر انها را پر کرد و یا در داخل بناهای جدید امروزی قرار گرفت و اثارشان هم ناپدید شد. سه باب داروغه در اجر پزی های ساوه بود که جوانان در فصل تابستان در روزهای جمعه به انجا می رفتند و در ان داروغه ها شنا می کردند .معلوم است که ان اب راکد داروغه با ان جمعیت چه وضعی داشت .اب ان چون قیر سیاه و بسیار بدبو بود .وقتی شناگران از شنا فازغ می شدند و لباس می پوشیدند چشمانشان سرخ و چهره شان در اثر اب سیاه و کثیف داروغه سیاه می شد .

دو باب از این داروغه ها نزدیک امامزاده سید اسحاق جنب تربیت معلم امام صادق (ع) و یک باب هم در جنوب امامزاده سید علی اصغر واقع بود .این داروغه ها تنها استخر شنای عمومی جوانان ساوه تا حدود چهل سال پیش بود .و ان دو باب داروغه نزدیک امامزاده سید اسحاق تعلق داشت به پدرم و عموهایم که شغلشان اجر پزی بود .

گفتنی است که صاحبان دارو غه ها که همان صاحبان کو ره ها بودند هیچ وجهی بابت شنا از شناگران بابت اب تنی دریافت نمی کردند.