دامداری جهت خودکفایی در زمان قدیم در ساوه

تامین معیشت از طریق دامداری در ساوه در زمان قدیم

 

 

هر خانواده ساوه ای به نسبت در امد و وضع مالی اش به غیر از کار و کسبی که داشت تعدادی دام برای تهیه لبنیات نگاه می داشت و برای چرانیدن دام ها رسم چنین بود که در هر محله چوپان و (گاو گل بان=گاوچران) بود که مردم صبحگاهان گاو و گوسفندشان را از طویله ای که معمولا در یک قسمت از ساختمان مسکونی شان واقع بود بیرون می اوردند و انها را از کوچه پس کوچه های شهر عبور می دادند و در یک مرکز معین که در داخل شهر بود به ان چوپان و گاو چران می سپردند .انان دام ها را به بیابان های خارج از شهر می بردند و تا نزدیک غروب می چرانیدند و سپس به شهر و در همان محلی که تحویل گرفته بودند بر می گرداندند .مردم به انجا می امدند و دام های خود را تحویل می گرفتند و با خود می بردند و در طویله جای می دادند .بعضی ها هم طویله جداگانه و مستقلی داشتند .در مراقبت و تغذیه دام ها که علوفه و کاه و جو و دانه پنبه بود هر یک از افراد خانواده سهمی داشتند و در انجام وظیفه ای که به عهده شان بود کوتاهی نمی کردند .دوشیدن دام و تهیه لبنیات همه به عهده زنان بود .افراد خانواده همه در این امور با هم همکاری داشتند.

محل نگهداری گوسفندان تپه عشرتی بود که جای باز و مرتفعی بود که در همین مکان مدرسه امیر کبیر را ساختند .و محل جمع اوری گاوها جنب تکیه حاج داود روبروی اب انبار حاج ابراهیم بود(از اب انبار حاج ابراهیم امروز اثری باقی نمانده است.

در بازگشت از صحرا گاهی صدای بع بع بره و بزغاله از درون توبره ای که چوپان بر دوش داشت شنیده می شد .گوسفندی در بیابان زائیده بود چوپان نوزاد را از توبره خارج می کرد با خوشحالی تحویل صاحبش می داد و دو سه قران(ریال) به عنوان شیرینی دریافت می کرد .جالب اینکه دام ها پس از بازگشت از بیابان به مرکز تجمع در داخل شهر می رسیدند و صاحبانشان انها را تحویل می گرفتند .دام ها خود از گله جدا می شدند به سمت خانه صاحبشان به راه می افتادند و این در اثر تکرار رفت و امد بود که خانه صاحبشان را پیدا می کردند وقتی به در خانه می رسیدند در همانجا می ایستادند و پوزه شان را به در می مالیدند و گاوها با شاخ به در می کوفتند.