غذا و طریقه طبخ ان در زمان قدیم در ساوه

چگونگی درست کردن غذا در زمان قدیم در ساوه

 

غذای مردم ساوه با توجه به وضع مالی انان فرق می کرد مهمترین غذا ابگوشت بود انان که وضع مالی متوسطی داشتند روزی یک وعده معمولا در شب اب گوشت می خوردند ، اب گوشت ِپُرچربی و کم گوشت .غذاهای دیگر عبارت بود از :دم پختک،دم لمه،اش کدو، اش اماج، اش رشته، اش شله، اش جو، اش حلیم،اب دوغ خیار در فصل تابستان ، کوفته نخودچی،اشکنه،شربت سکنجبین که نان را در ان ترید می کردند و می خوردند. انواع اش ترخنه(ترخنه دوغ ،ترخنه نار،ترخنه شیر و دکو (سرگنجشکی) و برای بیماران ناشی از سرماخوردگی اش برنج می پختند.

هر خانواده غذای روزانه را تهیه می کرد به گونه ای که همان روز مصرف شود .چون یخچال در ایران عمومیت پیدا نکرده بود و یا در ساوه هنوز رسم نشده بود .معمولا در خانواده ها هر فرد دو ظرف داشت یکی برای غذا و ظرف دیگری برای اب خوردن ،ظروف اغلب مسی و کاسه های گلی همدانی بود.

ان روزگار چراغ خوراک پزی نفتی در ساوه معمول نشده بود .قابلمه و یادیگ (دیزی) را در مطبخ که به لهجه ساوه ای (مُدبق) می گفتند روی سه پایه اهنی می گذاشتند و دور ان را با هیزم و کود خشکیده می پوشاندند به گونه ای که قابلمه و یا دیزی در محاصره کود قرار می گرفت .هیزم را اتش می زدند با ملایمت طی چند ساعت غذا را می پخت .این ظروف غذاپزی همیشه سیاه بود و می بایست هر چند گاه ان را بسایند .در و دیوار و سقف مطبخ چون دل کافر سیاه بود .

در سال یکهزارو سیصدو بیست و شش پدرم از دکان خرازی میرزا داود بلورچی پدر دکتر حسین بلورچی یک عدد چراغ خوراک پزی تلمبه ای نفتی پریموس به مبلغ سی تومان که ان زمان مبلغ قابل توجهی بود خرید و طریقه استفاده اش را میرزا داود به پدرم اموخت . این اولین چراغ خوراک پزی نفتی بود که در محله ما ظاهر شد و همسایگان به تماشا می امدند.