مراسم شب نشینی در زمان قدیم در ساوه

دید و بازدید و شب نشینی در شروع زمستان در ساوه در زمان قدیم

 

 

از شب نشینی های قدیم بنویسم.در محله ما محله سیر خورها یا محله جوزقی ساکنانش بیشتر اقوام و خویشان ما بودند در طول سال مخصوصا در زمستان که کسادی کار بود با هم رفت و امد داشتند همه از حال هم اگاه بودند زیرا ساوه شهری بود کوچک مثل امروز گسترده و پرجمعیت نبود .جمعیت شهر و حومه طبق امار و برابر انچه در کتاب های جغرافیای ان زمان می نوشتند چهارده هزار نفر بود که حدود هشت هزار نفر در شهر و بقیه در حومه سکونت داشتند .مهاجر و غریب انگشت شمار بود همه یکدیگر را می شناختند .در زمستان که شب نشینی ها شروع می شد خویشان به نوبت هر شب به خانه یکدیگر می رفتند .مردان دور کرسی حلقه می زدند و زنان هم در همان اتاق خارج از کرسی دور هم می نشستند .سرگرمی شان در شب نشینی ها خواندن کتاب های امیر ارسلان رومی و حسین کرد شبستری و اسکندر نامه و چهل طوطی و رستم نامه و داستان های هزار و یک شب و شیرویه بود.در خانواده هایی که سطح دانششان بالاتر بود شاهنامه هم می خواندند .به کتابخوانی بسیار علاقه داشتند وقتی کسی مشغول خواندن کتاب بود سراپا گوش بودند واقعا لذت می بردند .خوب به خاطر دارم که در یکی از این شب نشینی ها پدرم داستان رستم و سهراب را در شاهنامه می خواند .چون به کشته شدن سهراب به دست رستم رسید بعضی ها گریستند .شب نشینی ها واقعا صفایی داشت .دلیل اشتیاق مردم به کتاب خوانی مخصوصا به کتاب های داستان این بود که مردم هیچ گونه سرگرمی جز کتاب خواندن نداشتند .زیرا اولین فرستنده رادیویی در ایران در سال ۱۳۱۹ تاسیس شد و تا چند سال پس از تاسیس کسی در ساوه رادیو نداشت و تلویزیون نیز در سال ۱۳۳۷ شروع به کار کرد .

زینت بخش مجالس شب نشینی چای بود و انجیر خشک و خرما و کشمش و توت خشک و اجیل .البته شیرینی های خانگی دیگری مثل نان قندی و نان چایی و روح افزا (این سه نوع شیرینی مخصوص ساوه بوده و هست)و نقل نخودچی و نقل بادام و گردو را منحصرا برای عید نوروز تهیه می کردند . زیرا وضع مالی عامه مردم به انان اجازه نمی داد که جز در ایام نوروز این شیرینی ها را فراهم کنند  .

از مرکبات در هیچ فصلی در ساوه خبری نبود .