نامه نگاری و نامه رسانی در قدیم ساوه

طریقه نامه نگاری و نامه رسانی در ساوه در زمان قدیم

 

اهل اطلاع می گویند: اداره پست ساوه از ۱۳۱۰ شمسی تا چند سال بوسیله سه نفر اداره می شد که یک نفر رییس پست با یک نفر نامه رسان و نفر سوم خدمتگذار بود.

به نامه رسان پستچی می گفتند .پستچی نامه های ارسالی را در کیف پشتی مخصوص خود جای می داد و پیاده کوچه های شهر را طی می کرد و با نشانی پشت پاکتها نامه ها را به در خانه ها می برد ،مثلا می گفت برای شما از مشهد مقدس نامه ای امده و چون بیشتر مردم در ان زمان خواندن و نوشتن نمی دانستند صاحبان نامه از پستچی خواهش می کردند روزی را تعیین کنند تا انان خویشانی را که باید از مضمون نامه اگاه شوند باخبر کنند و در انجا گرد هم ایند سپس او در انجا حاضر شود و در حضور خویشان نامه را بخواند.پستچی می پذیرفت و روزی را تعیین می کرد و در ان روز به انجا می رفت .صاحبخانه با احترام فراوان و با سلام و صلوات از وی استقبال می کرد و وی را به محل پذیرایی می برد .پس از خوشامد گویی و پذیرایی پستچی با ذکر بسم الله و صلوات نامه را در حضور جمع می گشود و قرائت می کرد حاضران با شور و شوق و با دقت گوش می دادند.

چون معمول بود که نویسنده نام تمام خویشان دور و نزدیک و همسایگان را از زن و مرد و کوچک و بزرگ در نامه یاد کند و سلام برساند اتفاق می افتاد که نام یکی از حضار از قلم نویسنده در اثر فراموشی می افتاد و این موجب کدورت می شد این بود پستچی قبل از قرائت نامه ظاهرا به عنوان اشنایی با حضار نامشان را می پرسید و به خاطر می سپرد که اگر نام یکی از حاضران از قلم نویسنده افتاده باشد خود ان نام را ذکر کند تا بعدها بینانان کدورتی حاضر نشود و این از سیاستهای خاص ان پستچی بود.

تقریبا دو قسمت نامه احوال پرسی و سلام رسانی و یک قسمت هم مطلب لازم بود .جواب نامه را یا در همان مجلس در حضور حاضران پستچی خود می نوشت و یا روز دیگری را معلوم می کرد تا باز به انجا رود و جواب بنویسد.

این پستچی دهها سال در پستخانه ساوه خدمت کرد او مورد اعتماد و احترام مردم ساوه بود همه حتی روستاییان ساوه او را به خوبی می شناختند و او را در میهمانی های مهم و اعیاد و جشن عقد و عروسی دعوت می کردند و در صدر مجلس می نشاندند.