شعر برای ساوه

شعر به گویش  ساوه ای

گویش‌ساوجی

یادِته‌هاشمون‌می‌گُفتِن
لُقمه‌ی‌ بَخور‌نَمیر

دنیا‌ بِرعکس‌ شُدی‌یه‌
حالا‌می‌گِن‌ نَخور‌بیمیر

یادِته‌ دعوِت‌می‌کردن
مِهمُنا‌ تو‌ خُنِشون

می‌گُفتن‌خدا‌کریمه‌پیدا
می‌شه‌لُقمه‌ای‌نون‌وپنیر

همه‌ مِهربُن‌ بودن‌
یک‌دل‌و یک‌زَبُن‌ بودِن

امّا‌حالا‌همه‌بَد‌اُنُق‌شُدن
تو‌ تِله‌موشِن‌ اسیر

هیشکی‌ حَرفی‌ دیگه‌
از‌ دین‌و‌ایمُن نیمیزِنه

ایمُنا‌‌ بی‌رنگ‌و‌ بویند
بی‌مِزه مِثدِ کَپیر

دِلا‌تنگ‌و حِوصِله‌ها
هَمه سَر‌رُفته دادا

آسمُن یِرنگ دیگه‌ نی
توی‌این بیگیر نِگیر

چیزی‌کی فِراوُنِه
دوروغ‌و دزدی دَغَلی

بیشترین‌ضِرر بیگرته
پاچّه‌ فرهنگ‌و دِبیر

هیچی جاخودش‌دِنی
خَر‌تو‌خَره ولُو وِدا

اِی‌خدای‌مِهرِ‌بُن‌تنبیه‌بسّه‌
بییا‌تو‌ دستمون‌ بیگیر

۹۹/۶/۶ شهباز