شرایط زندگی در سال ۱۳۳۷در مرق یکی از روستاهای ساوه

سکونت در یکی از روستاهای ساوه به نام مرق در سال ۱۳۳۷

 

تابستان سال ۱۳۳۷ گذشت و مهر ماه رسید مجددا به همان محل سابق خود مرق رفتم.

سرگرمی ام در ان شبهای طولانی در ان دیار غربت و غیر همزبان مطالعه ی کتاب بود مخصوصا کتابهای ادبی و تاریخ و ثبت برگزیده ی اشعار متقدمان . چون به تاریخ ادبیات علاقه داشتم سال تولد و فوت شعرا را غالبا در قالب تک بیتی و گاهی در دو بیت به نظم در می اوردم و حفظ می کردم . در اینجا ابیاتی را که در ذهنم مانده می اورم*

(۱)

سعدی ان مرد سخندان چو وفاتش خواهی                     هست ششصد نود و یک ز بعد هجری

(۲)

مثنوی صحبت نامه بود اثارش                                       به شرفدین پسر صاحب دیوان دادش

شرفدین مقصود شرف الدین است.

چنانکه ملاحظه می شود این ابیات از نظر قافیه اشکال دارد . و همچنین دو بیت همام با هم یک وزن نیستند .

(چون در ان زمان فن عروض و قافیه نمی دانستم).

(۳)

محمود شبستر که بود عارف ایران                              فوت او در سنه هفتصد و دو ده می دان

مثنوی گلشن راز است و را اثارش                              طبع ان مثنوی اش هفتصد و هفده بر خوان

(۴)

سلمان ساوجی که بود ساوه خاک او                         در هفت و هفت و هشت بشد جان پاک او

(۵)

خسرو امیر دهلوی ان شاعر هندوستان                       در ششصد و پنجاه و یک امد به دهلی در جهان

هندی به من گفت نعمتی فوت امیر خسرو بگو              گفتم که در هفت بیست و پنج روحش برفت اندر جنان

(۶)

محمد مولوی بلخی همان ملای رومی است                  بیامد ششصد و چار به ششصد هفت و دو رفت

۶۷۲

معلوم است که (است) را با (رفت) نمی توان قافیه کرد.