یک اوستونِی به زبُن سُوه ای

یک داستان به لهجه ساوه ای

داستان خوروس و روباه

 

 

یی روبا از پلو ابادی رد می شد ، خوروسی را بیبید کی دنه ور می چینه . برفت جلو، سلام کرد گفتی کی ، ببات خوروسی خوش اواز بود . خوروس جوواب داد ، من د خوش اوازم و کمتر از ببام نیم، النی باست می خنم.رو عادت خوروسا چشماشا رو هم بشت هم چی کی دنشا وا کرد کی اواز بخنه یی دفه روبا بپرید نا خوروسا ور دندن بی گیرفت.سگا ابادی حالیشون شد و پی سرش کردن. خوروس گفت اگه می خوای از چنگ این سگا راحت بشی بیگو این خوروسی کی من بی گیرفتی یم از ابادی شوما نی ، از یی جا دیگه ی . هم چی کی روبا دنشا واکرد تا اینا بگه . خوروس از دنش بیفتاد زیمین در رفت . روبا یی نیگا هام پیشیمنی ور خوروس کرد گفتی کی : لعنت ور دنی کی بی موقع واشه. خوروس گفتی کی : لعنت ور چشمی کی بی موقع بسته شه .