شاعر مصطفی بشیری

شعر هجو

غره تا چند شوی بر در ودروازه ی خویش                                    لقمه گفتند که بردار به اندازه ی خویش

حرف شیرین چو نداری بد فرهاد مگوی                                   جای آواز مپرداز به خمیازه ی خویش

قلم خویش مفرسای به هر خشک وتری                                   مکن آلوده به هجو این همه شیرازه ی خویش

به توهم شدی ای دوست عقاب الموت                                   درهمان خطه بمان خوشدل از آوازه ی خویش

مدوان هرطرف این اشتر <من عندی>را                                   اعتماد از چه کنی باز به جمازه ی خویش

نتراود سخطی از نفس اهل ادب                                   قند وشکر بفشان با سخن تازه ی خویش