شعراز سیدمصطفی بشیری|شعر حضرات|شاعران ساوه
اسیر ذهن شلوغ وخراب خویشتنم بدون هیچ دلیلی عذاب خویشتنم
خیال من همه دریا وموج دریا بود کنون نشسته به ساحل حباب خویشتنم
مرا نیاز به خورشید وماه تابان نیست که در سیاهی شب ها شهاب خویشتنم
چو دانه خرد شدم زیر سنگ یک دلی ام اگر غلط نکنم آسیاب خویشتنم
به هیچ باب نکردند درکم این حضرات رها کنید مرا چون که باب خویشتنم
مرا کسی نپذیرد به خانه ی دل خود که تلخ وتیز بسان شراب خویشتنم
برای خود قفسی جاودانه می سازم که پر شکسته ی تیر وخشاب خویشتنم
بشیری از سردرد این چکامه را گفتم
مدام چون که پر از اضطراب حویشتنم
