شعر در مورد زیارت|شعر در مورد زائر|شاعر سید مصطفی بشیری

شعر در مورد زیارت

خودمانیم کسی جز تو نفهمید مرا

اسمانیم و بی ستاره شدیم خالی از چشمک و اشاره شدیم

چون درختان جنگلی انبوه با تبر مسلکان اداره شدیم

روز تا شب شعار ما مرگ است توی دنیا ببین چه کاره شدیم

از کتاب و کلاس واماندیم جذب جادوی ماهاره شدیم

ساکن قعر جدول دنیا ما در اغاز این هزاره شدیم

در چنین گیر و دار وانفسا عاشقت ما به یک نظاره شدیم

پنجه در اهن ضریح دلت بهر خود نایب الزیاره شدیم

بین تسبیح و گردن اویزت متوسل به استخاره شدیم

غزل ساده ی بشیری را طالب خواندن دوباره شدیم