شعراز سیدمصطفی بشیری| شعر ملامت دنیا |شاعران ساوه

شعراز سیدمصطفی بشیری| شعر ملامت دنیا |شاعران ساوه

من گریه می کنم نه بر احوال خویشتن                                 زیرا که خنده آیدم از حال خویشتن

از آشناست شکوه ی من تا جفای غیر                                بشکسته ام به شهپر خود بال خویشتن

از رحمت خدا نشدم ناامید اگر                                نقش بر آب دیده ام آمال خویشتن

آنان که رفته اند پی فضل علم و فضل                                دیدند بس ملال به دنبال خویشتن

تا درس علم گفتم و در فقر زیستم                                افسوس خویش خوردم وامثال خویشتن

دیشب به شعر خواجه زدم من تفالی                                   گشتم ملول تا سحر از فال خویشتن

کوه گنه به دوشم و در وحشت از حساب                                این خواهش من است ذره ومثقال خویشتن

غسلم بده چنان که بشویی گناه من                                این خواهش من است ز غسال خویشتن

ای آنکه خوانده اند سریع الرضا تو را                                آورده ام به پیش تو اعمال خویشتن

یا مرتضی علی(ع) زبشیری شفاعتی

پیش خدا به حق خود وآل خویشتن